Na een maand

Hallo allemaal,
Terwijl de meeste van jullie aan het carnavallen zijn, last hebben vervelende katers en vermoeide benen hebben van de polonaise, hebben wij hier in Paramaribo weeral veel meegemaakt.
Na een maand zijn we eindelijk met alles bezig waarvoor we hier echt zijn. Dus naast de wekelijkse salsales, wekelijkse stapavonden en uitstapjes zijn we nu echt begonnen met stage en volgen we nu ook alle lessen van onze studie!

Afgelopen vrijdag hadden we onze eerste les van de module culturele antropologie. Van deze module hadden we door een roosterfout al twee lessen gemist. Ik was wel een beetje zenuwachtig dat we al te veel gemist hadden. Gelukkig viel onze achterstand reuze mee en konden we de les goed volgen. Culturele antropologie gaat over de verschillende etnische groepen die de samenleving van Suriname vormen. Voor dit vak moeten we naar één groep een onderzoek doen. Aangezien Dagmar en ik over elke etnische groep even weinig weten zitten we vol onderzoeksvragen.

En omdat het vrijdag was zijn we ook nog gaan stappen. Niet wetende dat we best ons carnavalspakje aan hadden kunnen doen, want in de discotheek ‘Thouche’ waar we naar toe gingen werd Braziliaans carnaval gevierd. Bij binnenkomst kregen alle vrouwen een masker en de mannen kettingen om hun nek. Deze kettingen konden de vrouwen winnen door hun T-Shirt om hoog te doen voor de mannen. Jullie snappen natuurlijk wel dat wij die wedstrijd gewonnen hadden en wel honderd kettingen om ons nek hadden (OFCOURSE NOT, nul kettingen)!
De zaal was ook leuk versierd en er waren zelfs mensen in een carnavals pakje! Naast al deze carnavaleske taferelen kwam er ook nog een Braziliaanse dansgroep optreden!
Al met al een geweldige avond dus .

Zondag konden we via, via, via mee met een bus naar het inheems Nieuwjaar in een dorpje in het binnenland genaamd ‘Klaaskreek’. In een mooie roze bus reden we naar deze plaats toe. Om 13.00 uur waren we bij de kreek van Klaaskreek. Omdat het feest pas om 17.00 uur begon hadden ze een hutje gehuurd en hadden we tijd om heerlijk te zwemmen en te genieten van de zon en de omgeving. Helaas regende het pijpenstelen en waren we genoodzaakt in het hutje te blijven. Dit was ook geen straf want we werden verwend met heerlijke Surinaamse lekkernijen. Naast de bekende kip met rijst kregen we ook een stuk cake. Deze cake voelde zo zwaar dat ik volgens mij mijn calorieën voor twee dagen wel binnen had.
Rond 15.00 gingen we richting het dorp om naar de optocht te kijken. De optocht ging naar het centrum toe waar het Nieuwjaar gevierd werd. De optocht bestond uit dansende vrouwen in traditionele jurken en rokken en mannen die op trommels sloegen. Als klapper op de vuurpijl was er ook nog een spannende voetbalwedstrijd bezig waar we ook even van hebben kunnen genieten.
Toen we in het centrum waren waar het feest los zou barsten moesten we wachten tot 17.00 uur voordat de muziek begon. Uiteraard was dit wachten ging dit wachten gepaard met een hele boel regen.
Uiteindelijk was het dan zo ver en onder het genot van een Parbo biertje barste inderdaad het feest los. Ik keek mijn ogen weer uit. Het was al heel erg warm en toch kropen alle mensen zo dicht mogelijk tegen elkaar aan om daar met hun kont te schudden alsof hun leven er vanaf hing. Van een afstandje lijkt het of alle mensen gewoon stil staan want ze kunnen helemaal te keer gaan met hun kont en tegelijkertijd hun bovenlichaam helemaal stil houden! Ik probeerde af en toe ook wat met mijn heupen te bewegen dit trok op niks vergeleken met de heupbewegingen van de vijfjarige meisjes die naast ons stonden te dansen.
Moe en voldaan keerden we in onze mooie roze bus weer terug naar ons vredige huisje bij de Kennedy stichting.

Ons vredige huisje wordt tegenwoordig lastig gevallen door mini miertjes. Muizen en muggen kunnen we nu wel aan. Maar die mini miertjes, ze komen overal te voorschijn en hebben het vooral voorzien op onze cruslie doos! Dagmar en ik zijn bezig met het schrijven van een plan van aanpak om onze cruslie van deze mini monsters te beschermen.

Maandag was het zo ver… Onze eerste stagedag! Na ons kennismakingsgesprek hadden Dagmar en ik veel zin in onze eerste stagedag. Dagmar loopt stage in een groep 4 en ik in groep 3.
Om kwart voor acht moesten we aanwezig zijn. Toen om acht uur de school begon werden we door het schoolhoofd eerst aan elke juffrouw en meester voorgesteld. De school is geen grote school en bestaat uit twee kleuterklassen en leerjaar 1 tot en met 6. Geen dubbele groepen dus maar ook geen combinatieklassen.
Hierna gingen we beiden onze stageklas in. Daar werd ik voorgesteld door de juffrouw als juffrouw Koyla. Ik denk dat ik mijn naam niet duidelijk genoeg heb gezegd. Na een poging om mijn naam te verduidelijken liet ik het erbij zitten en heet ik op mijn stage dus juffrouw Koyla.
De groep drie waar ik stage loop bestaat uit 24 kinderen. Vandaag waren er zes kinderen niet aanwezig. De rede hiervan wist mijn mentor niet.
De dag begon met een gebed waarbij iedereen zijn ogen gesloten hield. Na dit gebed begon de leesles. De leesles bestond uit het lezen van de woordjes op het bord en het lezen van een verhaaltje in hun leesboekje. De kinderen die moeite hebben met lezen zijn gekoppeld aan de vlotte lezers van de klas. Dit alles werd erg op het gemakje gedaan en na een uur was de leesles ook pas klaar. Het Surinaamse tempo lijkt vanaf de basisschool al aangeleerd te zijn.
Nu was het tijd voor rekenen. De getallenlijn tot tien werd geoefend en eraf sommen. Ze gebruiken de methode ‘reken met plezier’. Van wat ik er tot nu toe van begrepen heb gebruikt elke basisschool dezelfde methodes. In het werkboek stonden de eraf stommen ook als volgt weergegeven: 2 eraf 1 is. Het min en is symbool leren ze in groep drie nog niet. De kinderen die klaar waren moesten ‘overliggen’. Hiermee werd bedoeld dat ze op hun tafel moesten gaan liggen en wachten totdat iedereen klaar was. Ook deze les duurde weer een uur.
De kinderen mochten rij voor rij naar het toilet, er werd gebeden en de pauze kon beginnen.
Dit alles duurde ook weer een uur.
Na de pauze was het tijd voor de schrijfles. Net als bij de voorgaande lessen gaf de juffrouw geen les. Geen pakkende introductie, geen instructie op verschillende niveaus, en geen evaluatie. Alleen het zelfstandig werken werd uitgevoerd. De kinderen kregen weer een uur de tijd om hun schrijfschrift af te maken.
Na dit uur was het tijd voor een tekenles. De kinderen kregen hun tekenboek en mochten een tekening maken van het carnavalsfeest dat ze gevierd hadden.
Onze taak was vandaag het observeren van de kinderen en kijken welke kinderen extra hulp nodig hebben. Door mijn observaties en gesprek met mijn mentor heb ik een groepje van zes a zeven kinderen die hulp nodig hebben bij rekenen en lezen. De volgende keer ga ik met deze kinderen apart lezen en rekenen zodat ik hun specifieke leerprobleem kan ontdekken.

Vandaag was onze tweede stagedag. Na een onrustige nacht doordat we werden wakker gehouden door de vele harde regenbuien, hadden we besloten om met de taxi naar stage te gaan. Dit bleek geen verkeerde keuze te zijn want sommige stukken straat waren helemaal ondergelopen en bijna onbegaanbaar.
Een maal op school aangekomen zagen we dat het schoolplein helemaal onder water stond. Op de foto’s zie je het schoolplein. Waar er zand ligt op de foto lag er nu water. Toen we waren afgezet door de taxichauffeur voor ons klaslokaal werden we meteen weer door hem opgehaald want hij was het schoolhoofd tegenkomen en zij had tegen hem gezegd dat de school niet door ging vandaag. Dit vonden we wel heel apart en na het zelf nog even gevraagd te hebben bleek de school dus echt niet door te gaan vandaag omdat er te veel water lag.
Onze vriendelijke taxichauffeur bracht ons dus weer netjes thuis.

Vanavond hebben we weer een les transculturele antropologie en daarna gaan we richting het vliegveld om de vader van Dagmar op te halen. Hij verblijft hier drie weken waarvan hij één week diep het binnenland in gaat.

Hopelijk heb ik jullie met deze ervaringen een beetje jaloers kunnen maken want de verschillende carnavals foto’s maakten mij toch ook wel een beetje jaloers ;).

Groetjes uit het gelukkig nu weer zonnige Paramaribo!